Szczepionka przeciw poliomyelitis

Istnieją dwa typy szczepionek przeciw poliomyelitis:

• inaktywowana (IPV), zawierająca zabite szczepy wirusa polio typ 1, typ 2 , typ 3, (opracowana przez J.E. Salka), podawana we wstrzyknięciu,
• żywa (OPV), zawierająca atenuowane szczepy poliowirusów (opracowana przez A.B. Sabina i H. Koprowskiego), podawana doustnie, obecnie na świecie najczęściej stosuje się szczepionkę biwalentną (zawierającą polio typ 1 i polio typ 3).

Oba typy szczepionek są nadal stosowane na świecie.

Od 1 kwietnia 2016 r. w Polsce szczepienia przeciw poliomyelitis realizowane są jedynie inaktywowaną szczepionka IPV.

Szczepionka IPV indukuje produkcję przeciwciał, które zapobiegają przedostaniu się wirusów do ośrodkowego układu nerwowego i wywołaniu porażennego zachorowania. Szczepionka IPV ma bardzo wysoką skuteczność w ochronie przed zachowaniem na poliomyelitis. Po pełnym cyklu szczepień, przewidzianych w programie szczepień ochronnych, odporność na zachorowanie utrzymuje się do końca życia.

Poliomyelitis jest bardzo ciężką chorobą zakaźną. Przed wprowadzeniem szczepień było przyczyną tysięcy zgonów rocznie oraz wielokrotnie większej liczby przypadków trwałego inwalidztwa u dzieci w wieku szkolnym na świecie.

Nadal istnieje ryzyko przeniesienia poliowirusów przez podróżnych lub imigrantów z afrykańskich lub azjatyckich krajów, w których poliomyelitis występuje. W celu utrzymania odporności, zabezpieczającej przed taką ewentualnością, niezbędne jest kontynuowanie szczepień wszystkich dzieci w Polsce. W ramach Światowego Programu Eradykacji Poliomyelitis prowadzi się nadal masowe szczepienia pomimo tego, że w naszym kraju od ponad 40 lat nie odnotowano przypadków poliomyelitis.