Szczepionka przeciw krztuścowi

Na przestrzeni ostatnich lat krztusiec przestał być chorobą wyłącznie dziecięcą. Coraz częściej zachorowania dotyczą nastolatków oraz dorosłych. Zwiększenie liczby zachorowań zaobserwowano w wielu krajach (w tym Holandii, Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie). W Polsce rocznie notuje się 5000-7000 zachorowań. Wyniki badań epidemiologicznych wskazują, że realnie może ich być więcej.

Młodzież i dorośli, u których występują objawy krztuśca oraz osoby zakażone, które są tylko skolonizowane pałeczkami krztuśca, bez występowania objawów choroby, stanowią najczęstsze źródło zakażenia dla najmłodszych dzieci, które ze względu na wiek nie zostały jeszcze zaszczepione.

Z upływem czasu, po podaniu szczepionki przeciw krztuścowi obserwujemy spadek odporności, najczęściej w ciągu 5–12 lat po szczepieniu podstawowym. Jedynym sposobem utrzymania odporności poszczepiennej jest podawanie przypominających dawek szczepionki.

W wielu krajach, również w Polsce, do programów szczepień wprowadzono przypominającą dawkę szczepionki przeciw krztuścowi dla młodzieży i dorosłych. Na rynku dostępne są szczepionki zawierające zmniejszoną dawkę składników błoniczego i krztuścowego, które chronią przeciw błonicy, tężcowi i krztuścowi (tzw. dTap) i są przeznaczone do przypominającego szczepienia młodzieży i dorosłych (w tym kobiet w ciąży).

Zwiększenie częstotliwości podawania dawek przypominających przeciw krztuścowi stanowi jeden z głównych czynników poprawy efektywności szczepień.

Zgodnie z aktualnym Programem Szczepień Ochronnych dzieci, u których zrealizowano podstawowy schemat szczepień przeciw błonicy, tężcowi i krztuścowi (4 dawki szczepionki DTP lub DTaP w pierwszych dwóch latach życia oraz dawka przypominająca w 6 r.ż.)  powinny uzupełnić następujące dawki przypominające:

• obowiązkowo (bezpłatnie):
  • młodzieży w 14 r.ż.
• zalecane (odpłatnie):
  • młodzieży w 19 r.ż. zamiast dawki przypominającej jedynie przeciw błonicy i tężcowi,
  • osobom dorosłym pojedyncze dawki przypominające, co 10 lat, w tym:
    –    personelowi medycznemu mającemu kontakt z noworodkami i niemowlętami,
    –    osobom starszym narażonym na zakażenie,
    –    kobietom planującym ciążę lub w ciąży (po 28 tyg. ciąży),
    –    osobom z otoczenia noworodków i niemowląt.