Szczepienia poekspozycyjne
Ściąga
Podsumowanie
Kiedy stosuje się poekspozycyjne szczepienie przeciw tężcowi?
Jakie szczepionki stosuje się w poekspozycyjnym szczepieniu przeciw tężcowi?
Kiedy stosuje się immunoprofilaktykę czynno-bierną tężca?
Kiedy stosuje się poekspozycyjne szczepienie przeciw wściekliźnie?
Jakie szczepionki stosuje się w poekspozycyjnym szczepieniu przeciw wściekliźnie i jak się je podaje?
Kiedy stosuje się immunoprofilaktykę czynno-bierną wścieklizny?
Kiedy stosuje się szczepienia poekspozycyjne przeciw odrze?
U kogo wskazana jest immunoprofilaktyka bierna odry?
Kiedy stosuje się szczepienia poekspozycyjne przeciw ospie wietrznej?
U kogo należy zastosować immunoprofilaktykę bierną ospy wietrznej?
Kiedy jest wskazane szczepienie poekspozycyjne przeciw wzw A?
Jakie są wskazania do szczepienia poekspozycyjnego przeciw wzw B?
Kiedy zastosować szczepienie poekspozycyjne przeciw błonicy?
Kiedy stosuje się poekspozycyjne szczepienie przeciw wściekliźnie?
Szczepienie poekspozycyjne przeciw wściekliźnie dotyczy osób mających kontakt ze zwierzęciem chorym lub podejrzanym o zachorowanie na wściekliznę. Rodzaj zastosowanej profilaktyki zależy od rodzaju ekspozycji i stanu zwierzęcia.
Według PSO kwalifikację do szczepienia przeprowadza lekarz specjalista w poradni chorób zakaźnych, w praktyce także lekarz z oddziału zakaźnego.
Można wstrzymać się ze szczepieniem do momentu potwierdzenia wścieklizny u zwierzęcia: 1/ przeprowadzenia badania w przypadku podejrzenia wścieklizny, 2/ przeprowadzenia badania post mortem w przypadku padłego zwierzęcia, 3/ przeprowadzenia 15-dniowej obserwacji weterynaryjnej zwierzęcia – tylko w przypadku psa lub kota.
Jeśli na podstawie przeprowadzonych badań lub 15-dniowej obserwacji wścieklizna jest wykluczona – osoba eksponowana nie wymaga profilaktyki.
Szczepienie poekspozycyjne należy natychmiast rozpocząć w przypadku pogryzienia, zadrapania, oślinienia uszkodzonej skóry lub oślinienia błon śluzowych przez zwierzę:
- podejrzane o wściekliznę lub wściekłe
- dzikie, nieznane, niebadane
- u którego w trakcie 15-dniowej obserwacji weterynaryjnej wystąpiły objawy wścieklizny
Jeśli szczepienie poekspozycyjne zostało rozpoczęte, a następnie wykluczono u zwierzęcia wściekliznę, można je przerwać.
Jakie szczepionki stosuje się w poekspozycyjnym szczepieniu przeciw wściekliźnie i jak się je podaje?
Dostępne są 2 szczepionki inaktywowane podawane domięśniowo: Verorab (wirus namnażany na komórkach Vero) i Rabipur (wirus namnażany na zarodkach kurzych). Obie są bezpieczne i dobrze tolerowane.
Szczepienie poekspozycyjne powinno być realizowane wg jednego z 2 schematów:
- Essen: w dniu 0, 3, 7, 14, 28 (łącznie 5 dawek)
- Zagrzeb: w dniu 0 – 2 dawki, w dniu 7 i 21 – po 1 dawce (łącznie 4 dawki)
Szczepienie poekspozycyjne przeciw wściekliźnie należy rozpocząć natychmiast po ustaleniu wskazań do profilaktyki.
Nie istnieją przeciwwskazania do szczepienia poekspozycyjnego przeciw wściekliźnie.
W razie braku preparatu, którym rozpoczęto szczepienie lub braku informacji, jakiej szczepionki użyto (głównie w przypadku profilaktyki rozpoczętej zagranicą) należy podać dostępną szczepionkę.
W przypadku uprzednio szczepionej osoby szczepionej profilaktyka poekspozycyjna obejmuje podanie 2 dawek szczepionki w schemacie 0, 3 dni.
Kiedy stosuje się immunoprofilaktykę czynno-bierną wścieklizny?
Ludzką immunoglubulinę przeciw wściekliźnie (oprócz szczepienia) należy podać osobom z głębokimi pogryzieniami, zadrapaniami, oślinieniem uszkodzonej skóry lub oślinieniem błon śluzowych przez zwierzę:
- podejrzane o wściekliznę lub wściekłe
- dzikie, nieznane, niebadane
- u którego w trakcie obserwacji weterynaryjnej wystąpiły objawy wścieklizny
Preparat immunoglobuliny sprowadzany jest na import docelowy. Zwykle dysponują nim szpitale zakaźne. Powinien być podany domięśniowo (w inne miejsce, zwykle m. pośladkowy) jednoczasowo z 1. dawką szczepionki, w razie braku takiej możliwości – najpóźniej do 7. dnia od rozpoczęcia szczepienia.
W przypadku ponownego narażenia lub osoby szczepionej przedekspozycyjnie nie dawniej niż w ciągu ostatnich do 5 lat w profilaktyce poekspozycyjnej nie ma konieczności podawania immunoglobuliny.
- Program Szczepień Ochronnych.
- Red Book 2015 Report of the Committee on Infectious Diseases. 30st Edition. American Academy of Pediatrics, Elk Grove Village 2018
- Barrabeig Iet al.: Effectiveness of measles vaccination for control of exposed children. Pediatr Infect Dis J. 2011, 30, 78–80.
- Marin M et al. Prevention of Varicella. Recommendations of the Advisory Committee on Immunization Practices (ACIP). MMWR 2007,56(RR04), 1-40.
- Nelson NP. et al. Update: Recommendations of the Advisory Committee on Immunization Practices for Use of Hepatitis A Vaccine for Postexposure Prophylaxis and for Preexposure Prophylaxis for International Travel. MMWR 2018, 67, 43, 1216-1220.
- Schillie S et al.: Prevention of Hepatitis B Virus Infection in the United States: Recommendations of the Advisory Committee on Immunization Practices. MMWR Recomm. Rep., 2018, 67 (No. RR-1), 1–31.
