Szczepionka przeciw wzw B

Przeciw wzw B powinna być zaszczepiona każda nieuodporniona osoba. Szczepieniami obowiązkowymi objęte są wszystkie niemowlęta od urodzenia do ukończenia pierwszego roku życia (3 dawki) oraz osoby z grup ryzyka wcześniej niezaszczepieni: uczniowie i studenci uczelni medycznych, pracownicy ochrony zdrowia, osoby zakażone wirusem zapalenia wątroby typu C oraz narażone na zakażenie. Optymalny jest 3-dawkowy schemat szczepienia (0-1-6 miesięcy). U osób zdrowych (dzieci i dorosłych) szczepień przypominających nie przewiduje się. Dzieciom z masą urodzeniową mniejszą niż 2000 g powinno się stosować 4-dawkowy schemat szczepienia (0-1-2-12 miesięcy).

W wyjątkowych sytuacjach (przed planowanym zabiegiem chirurgicznym lub w przypadku nagłego wyjazdu do stref endemicznych występowania wzw B) można stosować schemat przyśpieszony (0-7-21 dzień i dawka uzupełniająca po 12 miesiącach) lub 0-1-2 miesiąc i dawka uzupełniająca po 12 miesiącach). Osoby o obniżonej odporności i dializowani wymagają podania 3 dawek szczepionki zgodnie ze schematem 0-1-6 miesięcy z podwójną dawką szczepionki, 4 dawek szczepionki podanej zgodnie ze schematem 0-1-2-6 miesięcy lub dawek przypominających, jeśli stężenie przeciwciał przeciw HBs jest niższe niż poziom ochronny (poniżej 10 mIU/ml).

U niemowląt szczepionkę przeciw wzw B podaje się domięśniowo w przednio-boczną część uda, a u dzieci i dorosłych – w mięsień naramienny. Podskórne podanie szczepionki zaleca się w grupach chorych z małopłytkowością lub zaburzeniami krzepliwości.