Jak przygotować się do podróży zagranicznej?

Gorączka denga jest ostrą chorobą wirusową, typową zoonozą, gdzie czynnik zakaźny jest przenoszony przez ukąszenie komara Aedes aegypti, rzadziej innego komara z rodzaju Aedes. Nie ma możliwości przeniesienia zakażenia bezpośrednio z człowieka na człowieka. Chorobę wywołuje wirus dengi, należący do rodziny Flaviviridae. Występują cztery typy serologiczne wirusa (DEN-1,DEN-2,DEN-3,DEN-4), co ma znaczenie dla przebiegu choroby. Ustalono, że zakażenie wirusem wpływa na układ odpornościowy w ten sposób, że po pierwszym zakażeniu, wirusy innego typu mogą łatwiej wniknąć do komórek gospodarza. Dlatego też powtórne zakażenie dengą jest dużo groźniejsze i przebiega znacznie gwałtowniej niż pierwsze.

Okres wylęgania choroby wynosi od 3 do 7 dni. W typowych przypadkach denga przebiega bezobjawowo (80%) lub łagodnie (10-15%), obserwujemy objawy podobne do towarzyszących przeziębieniom. Dorośli przechodzą chorobę nieco ciężej od dzieci, z silniej zaznaczonymi objawami ogólnymi, powiększeniem węzłów chłonnych i wątroby. Wyróżnia się trzy główne postaci kliniczne choroby: ostry stan gorączkowy, gorączka denga, gorączka krwotoczna denga. Pełnoobjawowa denga ma ostry początek, towarzyszy jej najczęściej gorączka powyżej 38˚C, bóle głowy, bóle okolicy oczno-czołowej, bóle mięśni, kości, stawów oraz znaczne osłabienie organizmu. Chorobie w ostrym stanie towarzyszy często wysypka skórna o charakterze grudkowo – plamistym. Rzadko obserwuje się także zespół gorączki krwotocznej. Zespół ten może pojawić się podczas kolejnego zakażenia ale innym serotypem wirusa.

Denga występuje w gorącej strefie klimatycznej Azji Południowo-Wschodniej, Afryki Subsaharyjskiej, Ameryki Środkowej i Południowej oraz na wyspach Oceanii. Ryzyko zakażenia jest mniejsze w rejonach położonych na wysokości powyżej 1000 m n.p.m. Według WHO denga jest wiodącą przyczyną ciężkich zachorowań i zgonów wśród dzieci w regionach Azji oraz Ameryki Południowej. Co roku rejestruje się ponad 400 milionów zachorowań w ponad 100 krajach, z czego ponad 500 tys. przechodzi w formę krwotoczną a 25 tys. osób umiera (przypadki dengi w 2019 roku- Mapa ECDC). Skala zachorowań jest związana z rozwojem turystyki. Podróżujący ulegają zakażeniu będąc w obszarze występowania choroby, po czym przemieszczając się do innego regionu ulegają powtórnemu zakażeniu na obszarze endemicznym. Dochodzi wówczas do wzmożonego zakażenia. Taka postać choroby występuje stosunkowo rzadko, ale może doprowadzić do ciężkich powikłań układu krzepnięcia. tzw. zespołu krwotocznego, mogącego doprowadzić do śmierci.

W 2016 r. zarejestrowano pierwszą szczepionkę przeciw dendze (preparat o nazwie Dengvaxia) do stosowania w krajach endemicznego występowania choroby (Argentynie, Australii, Bangladeszu, Boliwii, Brazylii, Kambodży, Kostaryce, Salwadorze, Gwatemali, Hondurasie, Indonezji, Malezji, Meksyku, Paragwaju, Peru, Singapurze, Tajlandii oraz Wenezueli). Szczepionka chroni przeciw 4 z 5 znanych serotypów wirusa dengi. Szczepienie zaleca się szczególnie osobom zamieszkującym obszary wysokiego ryzyka zachorowania na gorączkę denga, w celu zapobiegania powtórnym zakażeniom. W grudniu 2017 roku na Filipinach zawieszono powszechny program szczepień przeciw gorączce denga. Zgodnie z ostatnimi wynikami badań epidemiologicznych szczepienie może pogorszyć przebieg choroby u osób, które nie zetknęły się wcześniej z wirusem. WHO wydało rekomendację, zalecając szczepienie tylko osób, które już wcześniej przeszły zakażenie. Zalecenie to będzie obowiązywało do uzyskania dokładniejszych wyników badań epidemiologicznych.

Działania profilaktyczne obejmują również zabezpieczanie się przez odpowiedni ubiór -odzież osłaniająca największą możliwą powierzchnie ciała oraz stosowanie repelentów, moskitier i innych środków ochrony przed komarami.