Czy można szczepić osoby z obniżoną odpornością?

Niedobory odporności mogą być wrodzone lub nabyte. Wrodzone niedobory odporności spowodowane są zaburzeniami składników układu odpornościowego, np. przeciwciał lub innych substancji związanych z odpornością na zakażenie. Mogą się ujawniać w pierwszych miesiącach po urodzeniu. Nabyte zaburzenia odporności mogą być wynikiem trwających lub przebytych, ciężkich zakażeń wirusowych, bakteryjnych lub chorób układowych, a także działaniem czynników zewnętrznych, np. niedożywienia.

Wskazania do szczepień osób z obniżoną odpornością powinny być rozważane indywidualnie w odniesieniu do konkretnej szczepionki, natomiast zakres szczepień powinien zależeć od rodzaju choroby, typu, czasu leczenia immunosupresyjnego, czasu trwania radioterapii. Osobom z obniżoną odpornością nie należy podawać szczepionek żywych (np. szczepionki MMR przeciw odrze, śwince i różyczce, lub szczepionki przeciw ospie wietrznej). Szczepienia u osób z niedoborami odporności są zazwyczaj dobrze tolerowane i nie należy się spodziewać innych niż w ogólnej populacji niepożądanych odczynów poszczepiennych.

Szczepienia osób z zaburzeniami odporności  prowadzi się według specjalnych schematów dawkowania, które mogą odbiegać od schematów zarejestrowanych dla ogólnej populacji (np. wymagania większej  liczby dawek niż osoby zdrowe). Niektóre preparaty stosuje się w trybie off label (poza rejestracją dla wieku). Z tego względu szczepienia powinny odbywać się pod kontrolą specjalisty poradni szczepień lub immunologicznej, który ma doświadczenie w prowadzeniu immunizacji w tej szczególnej grupie pacjentów.