Szczepienia w czasie pandemii COVID-19

Zdecydowana większość zakażeń wirusem SARS-Cov-2 ma charakter bezobjawowy, stąd też rodzice planujący szczepienie dziecka lub dorośli planujący swoje szczepienia, mają wątpliwości, czy można wykonać jakiekolwiek szczepienie, w sytuacji kiedy osoba jest już zakażona nowym koronawirusem. Obawiają się, czy taka sytuacja nie spowoduje problemów zdrowotnych. Nie należy obawiać się sytuacji, że zaszczepimy dziecko lub osobę dorosłą bezobjawowo zakażoną SARS-CoV-2. Wiele osób jest bezobjawowymi nosicielami różnych bakterii i wirusów i nie wpływa to na nasze decyzje odnośnie szczepień. Dodatkowo potencjał układu immunologicznego osoby szczepionej, również małego dziecka, jest ogromny.

W przypadku bezobjawowego zakażenia SARS-CoV-2 czy skąpoobjawowego COVID-19, szczepienie może być wykonane po zakończeniu izolacji. W przypadku ciężkiego przebiegu COVID-19 pacjent może wymagać dłuższego czasu, np. jeśli wystąpiła znaczna leukopenia, w leczeniu stosowano kortykosteroidy lub osocze ozdrowieńców, a planowane jest podanie żywej szczepionki. Wspomniane sposoby terapii dotyczą praktycznie wyłącznie pacjentów dorosłych, u których rzadko stosowane są szczepionki żywe. Tak jak przed każdym szczepieniem konieczne jest badanie kwalifikacyjne.

Na początku pandemii WHO zalecała, aby szczepienie po przebyciu COVID-19 wykonywać u osób z dwukrotnie ujemnym wynikiem wymazu z nosogardła w kierunku SARS-CoV-2 lub (w przypadku niemożności wykonania testu) po 14 dniach od ustąpienia objawów. Nie wynikało to jednak z przeciwwskazań do szczepienia, a względów epidemiologicznych (potencjalnie trwającego okresu zakaźności).

Obecnie nie wykonuje się kontrolnych wymazów, o zwolnieniu osoby z rozpoznanym COVID-19 z izolacji decyduje kryterium czasu od rozpoznania (10 dni w przypadku przebiegu bezobjawowego i minimum 13 dni w przypadku przebiegu objawowego).