Które szczepienia są szczególnie ważne dla pacjentów z przewlekłą chorobą wątroby?
Wg Programu Szczepień Ochronnych oraz międzynarodowych rekomendacji pacjent z przewlekłą chorobą wątroby powinien zaszczepić się przeciw: WZW typu B, WZW typu A, grypie, pneumokokom, błonicy, tężcowi i krztuścowi, COVID-19, półpaścowi, syncytialnemu wirusowi oddechowemu (RSV), meningokokom.
WZW typu B
Osoby z przewlekłą chorobą wątroby są szczególnie narażone na WZW typu B oraz jego konsekwencje, w tym zaostrzenie podstawowej choroby wątroby i niewydolność wątroby.
Szczepienia nie podaje się osobom zakażonym wirusem HBV.
Dla osób zakażonych wirusem zapalenia wątroby typu C szczepienie przeciw WZW typu B jest bezpłatne.
U osób z przewlekłą chorobą wątroby leczonych immunosupresyjnie konieczne oznaczenie przeciwciał anty-HBs po szczepieniu. Przy stężeniu <100 j.m./l zalecane podanie kolejnych 1–3 dawek.
U osób po przeszczepie wątroby zalecane utrzymanie stężenia przeciwciał anty-HBs ≥100 j.m./l (oznaczenia co 6 miesięcy).
WZW typu A
Osoby z przewlekłą chorobą wątroby są szczególnie narażone na WZW A oraz jego konsekwencje, w tym zaostrzenie podstawowej choroby wątroby i niewydolność wątroby.
Grypa
U pacjentów z przewlekłą chorobą wątroby grypa może być przyczyną zaostrzenia choroby podstawowej.
Szczepienie należy wykonać co roku, najlepiej na początku sezonu grypowego od września lub przed szczytem zachorowań na grypę, który w Polsce trwa zwykle od stycznia do marca, choć można je wykonać w każdym okresie sezonu grypowego. Szczepienia należy rekomendować także osobom, które w danym sezonie przechorowały grypę
Pneumokoki
Pneumokoki są najczęstszym czynnikiem etiologicznym zapalenia płuc u chorych dializowanych.
Ryzyko pneumokokowego zapalenia płuc oraz inwazyjnej choroby pneumokokowej (sepsy, zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenia płuc z bakteriemią) u osób z przewlekłą chorobą wątroby jest kilkukrotnie wyższe niż u osób zdrowych.
1 dawka PCV-13 + 1 dawka PPSV-23 (odstęp ≥8 tyg.) oraz dawka przypominająca PPSV- 23 po 5 latach lub 1 dawka PCV-20.
Pacjentom, którzy już otrzymali dawkę PPSV-23, należy podać 1 dawkę PCV-13 po co najmniej roku. Szczepienie PPSV-23 należy powtórzyć po upływie 5 lat (pacjentom w wieku <65 lat nie zaleca się podawać >2 dawek szczepionki PPSV-23).
Dla osób z przewlekłą chorobą wątroby w wieku ≥65 lat szczepionka PCV-13 objęta jest 100% refundacją.
Błonica tężec, krztusiec
Osoba dorosła, która w przeszłości otrzymała szczepienia podstawowe przeciw krztuścowi: dawka przypominająca Tdap, powtarzana co 10 lat.
Osoba, która nie otrzymała wcześniej szczepień podstawowych lub nie ma wiedzy na temat swoich szczepień: 3 dawki szczepienia podstawowego w schemacie 0, 1, 6–12 miesięcy. Można podać dawkę Tdap oraz dwie dawki Td. Najlepiej jako pierwszą w schemacie podać Tdap, a jako kolejne dawki szczepionki Td. Dawkę przypominającą Tdap, powtarzać co 10 lat.
Szczepionka zaktualizowana, zgodnie z oficjalnymi zaleceniami.
Półpasiec
Przewlekła choroba wątroby należy do chorób współistniejących, które zwiększają ryzyko zachorowania na półpasiec. Szczepionka zalecana jest osobom w wieku ≥18 lat z chorobami współistniejącymi, m.in. z przewlekła chorobą wątroby.
RSV
Przewlekła choroba wątroby należy do chorób współistniejących, które zwiększają ryzyko zakażenia syncytialnym wirusem oddechowym (RSV).
Szczepionka zalecana jest osobom w wieku ≥60 lat z chorobami współistniejącymi, m.in. z przewlekłą chorobą wątroby.
Szczepionka skoniugowana MenACWY: 1 dawka. Szczepionki białkowe MenB: 2 dawki w odstępie 1 miesiąca (Bexero). 2 dawki w odstępie ≥6 miesięcy lub 3 dawki w schemacie 0-1-5 miesięcy (Trumenba). Dawki przypominające: pierwsza po roku od szczepienia podstawowego, kolejne co 2–3 lata.
Kalendarz szczepień pacjentów z przewlekłą chorobą wątroby