Jak opracowano szczepionkę przeciw ospie wietrznej?

Szczepionkę przeciw ospie wietrznej opracował japoński wirusolog dr Michiaki Takahashi w 1974 roku. Naukowiec opracował szczepionkę, która zawierała żywy, atenuowany (osłabiony) szczep wirusa ospy i półpaśca. Koncepcja „żywej” szczepionki była niezwykle zaskakującym odkryciem, ze względu na potencjalne ryzyko pozostania wirusa szczepionkowego w formie latentnej i późniejszej jego reaktywacji, która mogłaby wywołać np. półpaśca. Początkowo obawiano się, że odporność po szczepieniu będzie krótkotrwała. Ważnym elementem motywującym badaczy do badań nad odkryciem szczepionki przeciw ospie wietrznej był strach przed chorobą, szczególnie u dzieci z obniżoną odpornością, np. u dzieci z białaczką. Bez tego czynnika droga do opracowania szczepionki mogła być o wiele dłuższa.

Zespół dr Takahashi wykazał, że szczepionka przeciw ospie wietrzej oparta na atenuowanym szczepie ospy wietrznej i półpaśca jest bezpieczna, dobrze tolerowana i chroni dzieci i osoby dorosłe przed ospą wietrzną, również po ekspozycji w warunkach domowych lub szpitalnych. W badaniach dzieci z białaczką w okresie remisji oraz dzieci z zespołem nerczycowym potwierdzono ochronę przed ospą wietrzną po ekspozycji na wirusa.

Michiaki Takahashi urodził się 17 lutego 1928 roku w Osace w Japonii. Po studiach medycznych na Uniwersytecie w Osace podjął pracę w Instytucie Badań nad Chorobami Zakaźnymi. W swojej pracy skupił się na wirusach odry i poliomyelitis. Kiedy w latach 60. XX wieku jego syn ciężko zachorował na ospę wietrzną, doktor Takahashi rozpoczął prace dotyczące opracowania szczepionki przeciw ospie wietrznej. Po powrocie ze stypendium naukowego w Stanach Zjednoczonych od 1965 roku prowadził badania hodowli osłabionego wirusa ospy wietrznej w zwierzęcych i ludzkich liniach komórek. Prace trwały długo i zaowocowały opracowaniem w 1974 roku pierwszej szczepionki przeciw ospie wietrznej.