Do której grupy należą szczepionki przeciw COVID-19, „żywych” czy „zabitych”?

Lekarze stosują podział szczepionek na dwie grupy:

• ZABITE (inaktywowane, nieżywe), np. DTP (szczepionka przeciw błonicy, tężcowi i krztuścowi), IPV (inaktywowana szczepionka przeciw polio), szczepionka przeciw grypie (we wstrzyknięciu), szczepionka przeciw pneumokokom, szczepionka przeciw meningokokom,
• ŻYWE (atenuowane z osłabionym wirusem lub bakterią), np. MMR (szczepionka przeciw odrze, śwince i różyczce), szczepionka przeciw ospie wietrznej, szczepionka przeciw rotawirusom, szczepionka BCG przeciw gruźlicy, szczepionka przeciw grypie (donosowa).

Podział ten ma swoje odbicie w procesie kwalifikacji do szczepienia. Warunkuje wymagane odstępy pomiędzy poszczególnymi szczepionkami oraz przeciwwskazania do ich podania w określonych grupach pacjentów. Np. podanie dwóch szczepionek żywych na różnych wizytach szczepiennych wymaga zachowania odstępu co najmniej 4 tygodni. Z kolei szczepionki żywe nie powinny być podawane w określonych grupach pacjentów, np. z zaburzeniami układu odporności.

Szczepionki przeciw COVID-19 nie zawierają ŻADNYCH wirusów zdolnych do replikacji (podziału):

• szczepionki mRNA zawierają fragment mRNA wirusa SARS-CoV-2 kodujący białko S kolca,
• szczepionki wektorowe zawierają defektywny, niezdolny do replikacji (podziału) adenowirus (wektor) z wbudowanym fragmentem materiału genetycznego wirusa SARS-CoV-2 kodującym białko S kolca.