Jak szczepionka przeciw odrze była stosowana w przeszłości?
Powszechne szczepienia przeciw odrze rozpoczęto w Polsce w 1975 roku. Początkowo podawano jedną dawkę pojedynczej szczepionki przeciw odrze o nazwie Attenuvax w 13-15 m.ż. Od 1991 roku podawano dwie dawki pojedynczej szczepionki przeciw odrze, w 13-15 m. ż. oraz 8 r.ż. Stosowano szczepionkę o nazwie Rouvax.
Od 2004 roku obowiązują dwie dawki szczepionki skojarzonej MMR przeciw odrze, śwince i różyczce. Początkowo stosowano preparat o nazwie MMR II. Obecnie na rynku dostępne są 2 preparaty: M-M-RvaxPro (od 2008 roku, wcześniej pod nazwą MMR II) oraz Priorix (od 2002 roku).
Bezpośrednio po wprowadzeniu, powszechny program szczepień przeciw odrze miał ograniczoną akceptację wśród lekarzy i rodziców. W 1978 roku stan zaszczepienia przeciw odrze wynosił 50% wśród dzieci podlegających szczepieniu. W następnych latach realizacja szczepień się poprawiała, w 1980 roku stan zaszczepienia wynosił 76%, w 1988 roku 79%. W latach 90-tych XX wieku znaczny odsetek dzieci był szczepiony z opóźnieniem, stąd dopiero stan zaszczepienia 3- latków oceniano na 95% a 4- latków na 98%.
Poniżej przedstawiono najważniejsze daty związane z realizacją szczepień przeciw odrze w przeszłości.
1963 – opracowanie pierwszej szczepionki przeciw odrze,
1975 – wprowadzenie obowiązkowego szczepienia przeciw odrze dzieci w 13-15 miesiącu życia,
1988 – wprowadzenie do obrotu szczepionki MMR w Wielkiej Brytanii,
1991 – wprowadzenie drugiej dawki szczepionki przeciw odrze dzieci w wieku 8 lat,
1994 – przesunięcie podania drugiej dawki szczepionki przeciw odrze z 8 na 7 rok życia,
2004 – wprowadzenie dwóch dawek szczepionki MMR dzieciom w 13-15 miesiącu życia oraz w 10 roku życia,
2019 – przesunięcie drugiej dawki szczepionki MMR z 10 na 6 rok życia.
Źródło: Choroby zakaźne i ich zwalczanie na ziemiach polskich w XX wieku. pod redakcją Jana Kostrzewskiego, Wiesława Magdzika i Danuty Naruszewicz-Lesiuk. PZWL 2001.
