Czy przeciw półpaścowi można szczepić osobę, która chorowała na półpasiec lub ma neuralgię popółpaścową?  

Wskazaniem do szczepienia przeciw półpaścowi są: wiek ≥50 lat oraz przebycie półpaśca.

Szczepienia nie należy wykonywać w czasie trwania półpaśca i należy je opóźnić do czasu ustąpienia ostrych objawów choroby. Wyjątek stanowi półpasiec oczny, w przypadku którego szczepienie należy odroczyć o ≥12 miesięcy od ustąpienia zmian w obrębie gałki ocznej ze względu na ryzyko zaostrzenia i ponownych rzutów zapalenia naczyniówki lub siatkówki.

Neuralgia popółpaścowa może się utrzymywać przez wiele miesięcy, a nawet lat i nie jest przeciwwskazaniem do szczepienia. Korzyść, jaką może odnieść pacjent ze szczepienia, to zapobiegnięcie kolejnym nawrotom choroby. Choć patogeneza neuralgii popółpaścowej nie została jeszcze w pełni poznana, to jednak wykazano, że DNA wirusa ospy wietrznej i półpaśca (VZV) można wykryć w zwojach obszaru objętego nerwobólem nawet przez wiele lat po ustąpieniu osutki. Zatem opóźnianie szczepienia do czasu pełnego ustąpienia dolegliwości nie jest uzasadnione, zwłaszcza że pacjent jest w tym czasie narażony na ponowną reaktywację replikacji VZV i rozwój choroby. Ostrożność w kwalifikacji do szczepienia należy zachować w przypadku stosowania leków (np. przeciwbólowych) wpływających na krzepnięcie ze względu na ryzyko powstania krwiaka po wstrzyknięciu domięśniowym. Jednak takie leki, jak paracetamol lub ibuprofen, można stosować. U osób z małopłytkowością lub innymi zaburzeniami krzepnięcia, ze względu na ryzyko krwawienia i powstania krwiaka po wstrzyknięciu domięśniowym, szczepionkę należy stosować ostrożnie, modyfikując odpowiednio technikę szczepienia, aby ograniczyć ryzyko krwawienia.

Neuralgia popółpaścowa nie jest przeciwwskazaniem do szczepienia.

Szczepienie pacjenta z neuralgią popółpaścową zapobiega kolejnym nawrotom choroby.